Warsztaty akademickie wieczorową porą 📖🖋️Cierpienie i izolacja w "Wieży" Herlinga-Grudzińskiego
„Na samym dnie istnienia jest piękno życia”
24 października 2024 roku odbyły się warsztaty online z dr. hab. Lechem Giemzą, prof. KUL, poświęcone analizie opowiadania „Wieża” Gustawa Herlinga-Grudzińskiego. Profesor wprowadził uczestników w fenomenologiczną analizę cierpienia, zwracając uwagę na jego głęboki, metafizyczny wymiar w kontekście trądu – choroby, która dotyka bohatera noweli. Trąd, symbolizujący izolację i wykluczenie społeczne, w utworze staje się nie tylko fizycznym cierpieniem, ale przede wszystkim metaforą duchowej próby i moralnego wyzwania, z jakimi musi zmierzyć się człowiek. Profesor Giemza podkreślił uniwersalność tego motywu, który, podobnie jak w „Księdze Hioba”, odnosi się do cierpienia niezawinionego, narzuconego człowiekowi niezależnie od jego win. W literaturze trąd funkcjonuje jako symbol zarówno fizycznego bólu, jak i wykluczenia społecznego, a także głębokiej samotności i refleksji nad kondycją ludzką. Herling-Grudziński w „Wieży” ukazuje los człowieka, który musi zmagać się nie tylko z bólem ciała, ale także z egzystencjalnym pytaniem o sens swojego istnienia. Profesor Giemza zwrócił uwagę na to, jak opowiadanie przedstawia cierpienie w wymiarze duchowym, które staje się wyzwaniem nie tylko fizycznym, ale również moralnym. Warsztaty skupiły się na analizie relacji między cierpieniem a duchową kondycją człowieka, jego samotnością, alienacją oraz próbą zrozumienia sensu życia w obliczu nieuleczalnej choroby. Na podstawie utworu Herlinga-Grudzińskiego, Profesor wraz z uczestnikami wykładu rozważali na temat różnicy pomiędzy cierpieniem cielesnym i duchowym oraz tym, jaki wpływ ma ono na człowieka, na przykładzie samotności, która jest motywem przewodnim opowiadania, które z pewnością można nazwać dającym nadzieję. Spotkanie z panem profesorem Lechem Giemzą pozwoliło nam na wgląd w istotę cierpienia, poznanie, co cierpienie robi z człowiekiem i, co najważniejsze, co on sam może z nim zrobić. Opowieść trędowatego Lebbrosa jest uniwersalna – udowadnia, że nawet w najgorszym cierpieniu człowiek może znaleźć ukojenie w tym, co go otacza, gdyż często sam cierpiący staje się bardziej wyczulony na piękno. „Życie jest dobre, kiedy przerasta siebie” zdanie to motywuje nas do poszukiwania głębszego sensu w egzystencji i przekraczania wymagań, które sami sobie stawiamy.
Spotkanie podkreślało, że literatura – szczególnie ta autorstwa Herlinga-Grudzińskiego – jest potężnym narzędziem, które pozwala zrozumieć najtrudniejsze ludzkie doświadczenia. Była to okazja do głębszej refleksji nad tym, jak literatura pomaga zgłębiać istotę cierpienia i samotności, stając się kluczem do zrozumienia ludzkiej egzystencji w obliczu cierpienia, izolacji i duchowej próby.
Tekst: Zuzanna Wlazło kl.3a, Zofia Molińska, Bartosz Wilmański, Olgierd Pawłowski kl.4b.
